دنیا

دنیایی که ما توش زندگی میکنیم،پر شده از آدمایی که خیلیاشون رو خوب و خیلیاشون رو بد تصور میکنیم... 

آدمایی که با دیدن کوچکترین عکس العمل ازشون ،برچسب خوب یا بد بودن رو میچسبونیم رو پیشونیشون... 

آدمایی که حس بدی بهشون داریم ولی وقتی باهاشون برخورد میکنیم شیفتشون میشیم و آدمایی که حس خوبی بهشون داریم اما ...  

توی این دنیا بعضی از آدما مثل گل رز میمونن،با شکل خاص و زیبایی که دارن یا با عطر خوششون هرچیزی رو به طرف خودشون جذب میکنن اما وقتی میفهمی چی شده که تیغ هاش دستتو حسابی زخمی کرده... 

بعضی از آدما هم بخاطر خیانت یا بدی که بهشون شده با خودشون و اطرافیانشون و دنیا لج میکنن و عزم خودشون رو جزم میکنن که به خیال خودشون از همه چیز و همه کس انتقام بگیرن... 

بعضی از آدما توی این دنیا فقط خودشون رو میبینن و بقیه رو پله ی ترقی تا به قله ی کوه برسن،میزنن و میکشن و میبرن ومیدزدن تا به اونجا که میخوان برسن،اما نمیدونن که این کوه اتش فشانیه... 

اما... 

اما بعضیا اینجوری نیستن. 

بعضی افراد هستن که توی خیالمون مثل کاکتوس میمونن،نزدیک شدن بهشون برامون مثل کابوس میمونه،اما وقتی توی بیابون از تشنگی نایی برامون نمونده به دادمون میرسن... 

بعضی افراد بدی یا خیانت دیدن،اما مثل گروه بالا عمل نمیکنن،آدمای این گروه تلاش میکنن که به جای انتقام گرفتن،با تجربه ای که دارن،به بقیه ی مردم کمک کنن و اونها رو از این تجربه ی تلخ دور نگه دارن... 

بعضی از آدما بخاطر باطن پاکشون ،همه ی آدما رو پاک میبینن،چون خودشون چشمشون به کلاه مردم نیست،کلاه خوشون رو سفت نمیچسبن و... 

. 

. 

. 

و دنیا پر شده از آدمای خوب و بد...  

چه خوبه که هیچوقت،بدون شناخت کامل،کسی رو قضاوت نکنیم 

وچه خوبه که همیشه حواسمون به کلاهمون باشه؛چون اگه حتی کسی اون رو برنداره،باد برمیداره...